Sjjjj….. Sjjjjj…..
“Nee niet zo zachtjes je moet het harder doen.
Zo: SSSJJJJJJJ….. SSSJJJJJJ…..
De zoveelste tip om ons meisje stil te krijgen. Zakkend door de knieën en weer omhoog, hupsend met ons kleine moppie op de arm. Elke nacht, tot in de vroege uurtjes.
Kaatje, onze kleinste, was net een paar weken oud. Een echt cadeautje, maar ‘s nachts gilde ze het uit. Ik sliep nog amper 3 uur per nacht. En hoe gebroken ik ook was, nóg erger is het verdriet van je kleine meisje te zien.
Na een aantal weken popten er ook steeds vaker vreemde plekje op haar armpjes en beentjes op. De ene crème na de andere werd ons voorgeschreven. We smeerden wat af. Maar niks werkte écht. En telkens kregen we te horen “Het hoort erbij” en “ze moet gewoon wennen aan het nieuwe ritme.” En zo bleef ik mezelf maar wijsmaken dat we gewoon de schouders er onder moesten zetten en dat het vanzelf wel over zou gaan.
Totdat mijn moeder een keer zei: “Het lijkt wel alsof ze ergens niet goed tegen kan. Waarom laat je haar niet een keer doormeten?” Wat bleek? Ze kon mijn melk niet goed verdragen! Omdat ik verzot was op kaas, yoghurt, brood en allerlei andere ‘gewone’ dingen. Daarom had ze de laatste tijd dus ook zoveel jeuk!
Vanaf dat moment had ik een concreet lijstje met háár allergenen. Wat voelde ik me opgelucht en gelukkig! Binnen de kortste keren knapte haar huidje op en kregen we echt de nacht weer terug om te slapen. Geen gedoe meer met smeren, geen tranen van jeuk, maar blijheid en rust!
